از «دوسشان دارم»ها
دیدن اولین اپیسود Miracle Workers به‌شدت مشعوفم کرد؛ مخصوصاً آن خدای پیر لاابالی که فقط دنبال نابودکردن زمین است و مرا یاد خودم می‌اندازد، وقت‌هایی که فکر می‌کردم پاک‌کردن صورت مسئله بهترین راه‌حل است و لازم نیست برای حل مسئله خودم را بسابم. و البته مخصوصاًتر حضور دن دوست‌داشتنی در نقش فرشته‌ای منزوی که پتو روی سرش کشیده و در بخش استجابت دعا مشغول کار است. این بخش از بارگاه الهی بخشی تاریک و متروکه و بی‌سروصداست که فرشتة مسئول آن (دنیل ردکلیف) خیلی عشقی دعاها را پاسخ می‌دهد؛ آن هم نه همیشه مثبت و مطلوب. آسان‌ها را با روش حوصله‌سربر خودش مستجاب می‌کند که گاهی به تراژدی‌های هولناکی هم ختم می‌شوند و کمی سخت‌ها و سخت‌ترها را به خود خدا حواله می‌دهد. داستان از جایی شروع می‌شود که فرشته‌بانویی به این بخش منتقل می‌شود و در پی حوادثی، با خدا سر نابودی زمین شرط می‌بندد. بلی! خدا با سرخوشی نابودی زمین پس از دو هفته را به‌علاوة خوردن کرمی چاق‌وچله (کرم را فرشته باید بخورد، در صورت باخت به خدا) به داو می‌گذارد و از این شرط‌بندی خیلی هم مسرور است.
به‌پایان‌آمدن این دفتر
بالاخره سه اپیسود پایانی آشنایی با مادر را هم دیدم و پروندة یک‌باردیدن این سریال بسته شد.
اما... پایانش احساسات ضدونقیضی در من ایجاد کرد؛ هم چرخش قشنگی داشت و نکته‌ای که بچه‌ها، بعد از پایان خاطرات تد، به او گوشزد کردند جالب و درست بود و هم از مرگی که نشان داده نشد خیلی حالم گرفته شد و اصلاً دوستش نداشتم. جا داشت که جفت‌پا ضربه‌ای به نات‌های نویسنده بزنم تا حالش جا بیاید. به‌سختی توانستم خودم را قانع کنم که ضربة مورد نظر با پس‌گردنی محکم و آبداری عوض شود.
کتاب شعرهای عاشقانه
وای!! لی‌لا خیلی خوشکل است!
و اینجا، هردوشان؛ هم هنرپیشة لی‌لا و هم لنو.
ـ از ملینا اصلاً خوشم نمی‌آمد ولی در اواخر اپیسود پنجم، که سوت‌زنان و بی‌خیال دنیا و مافیها، از برابر دخترها و دیگر مردمان محله گذشت و وارد آپارتمان شد، واقعاً بامزه بود!
لی‌لا
«به‌تدریج، از همان کلاس اول، نه‌تنها بر من که بر همه روشن شده بود لی‌لا شروع به تراوش سیالی کرده بود که، غیر از فریبنده، خطرناک نیز بود.»
My Brilliant Friend, S1, E4
نغمة چالش‌برانگیز
در پی چالش «ببوس، بکش، ازدواج کن» که سوفی و مِیزی پاسخ دادند، دلم خواست فکر کنم گزینه‌های من چه خواهند بود.
برای بوسیدن تقریباً کارم راحت بود: جیمی لنیستر (اگر پسر بودم، شاید سانسا یا حتی دنریس. اما اگر پسری با همین روحیات فعلی‌ام بودم، بیشتر گیلی).
برای کشتن کمی کارم سخت شد و بیشتر گزینه‌ها قبلاً رو در نقاب خاک کشیده بودند و ... اما از انتخاب مِیزی خیلی خوشم آمد و بنابراین: شاه شب.
برای ازدواج قضیه مشکل و پیچیده شد: در نهایت، فکر می‌کنم اگر لرد وریس مشکلی نداشت بهترین گزینه بود!
مای بریلینت دریم!
وااااای خدا!
خوابی که چند وقت پیش دیده بودم درمورد سفر به ایتالیا, کوچه‌هایش و آن خیابان فرعی شیب‌دار که ختم می‌شد به دریا خیلی خیلی خیلی شبیه محلة این سریالی است که می‌بینم و داستانش هم در ایتالیا اتفاق می‌افتد؛ با این تفاوت که در سریال، خیابان‌ها شیب‌دار نیست و محله فقیرانه است و رنگش در کل متمایل به سبز خاکی است اما این شباهت عجیب را دارد که جایی، دخترها می‌خواهند به دریا بروند!
با هم کتاب‌خواندنشان! 
امیدوارم دخترها عاقبت‌به‌خیر بشوند.
گات‌نوشت
(اول آهنگ تیتراژ گات پخش می‌شود بعدش من می‌نویسم)
بلهههح بلهههححح! فصل ششم سریال جان هم تمام شد و از امروز وارد فصل هفتم می‌شوم. بعد عید هم که، به حول و قوة الهی و همت برادران HBO و دیوید و آن یکی همکارش و شاید هم خانوادة آقای هاشمی، فصل آخر می‌آید و تامامم!
بعد من دیروز فکر می‌کردم چقدر از ماجراهای فصل اول فاصله دارم! انگار نه انگار که همین چند ماه پیش دیدمشان! شاید چون اولین بار حدود هشت سال پیش تماشا کردمشان و همیشه ناخودآگاه یاد همان زمان می‌افتم! ولی خب، مشخص شد خیلی جا دارد و باید و .. که کتاب‌ها را هم بخوانم. آن هم با نثر زیبای مارتین و موشکافی شخصیت‌ها و جزئیاتشان.
وقتی نوک بال‌های اژدها می‌گرفت به سطح آب و شیارهای قدرتمندی ایجاد می‌کرد چقدر باشکوه بود!
چه خارخاری می‌اندازند به جان ذهن آدم!
ولی من توی ذهنم یک هنرپیشه هم برای سریال نتفلکیس، از روی کتاب صد سال تنهایی، انتخاب کرده‌ام:
فصل 6 GOT
در نقش بوئندیای بزرگ؛ بابای سرهنگ آئورلیانو
امیدوارم نتیجه خیلی هیجان‌انگیز باشد!
از تلگرام خوابگرد:
«نتفلیکس با خریدِ امتیازِ اقتباس از رمان «صد سال تنهایی» قصد دارد یک سریالِ تلویزیونی بر اساسِ آن تولید کند. این سریال به زبانِ اسپانیایی خواهد بود. تا به حال ۵۰ میلیون نسخه از این رمان در جهان به فروش رفته و به ۴۶ زبان ترجمه شده است.
رودریگو گارسیا، پسرِ گابریل گارسیا مارکز، و گونزالز گارسیا بارکا تهیه‌کنندگان اجراییِ سریال خواهند بود و بیشترِ صحنه‌ها در کلمبیا فیلمبرداری خواهد شد. رودریگو گفته: پدرِ ما حاضر نشد حقِ ساختِ فیلم بر اساسِ #صد_سال_تنهایی را واگذار کند چون اعتقاد داشت با محدودیتِ زمانیِ یک فیلمِ سینمایی نمی‌تواند ساخته شود و تولیدِ آن به زبانی جز اسپانیایی عادلانه نیست. با این حال، خیلی از مارکزدوستان حدس می‌زنند این سریال، به هر ترتیب، اقتباسِ موفقی نخواهد بود.»
یک اینکه خوب شد عقل کردند و سراغ فیلم نرفتند و به نظر مرحوم احترام گذاشتند. دو اینکه، هرچه باشد، هیجان خودش را دارد و می‌شود امیدوار بود، بعد از این همه اقتباس‌بازی، نور امیدی در آن پدیدار شود. از طرفی، ورِ اسناب ذهنم می‌گوید کاش همچنان کسی جرئت نمی‌کرد گرد این کار بگردد. کاش دست‌کم مجموعة عوامل، تا جا دارد، عالی باشند؛ هنرپیشه‌ها، لوکیشن، موسیقی، جزئیات، ... حتی چیزی از آب دربیاید که با گات پهلو بزند در نوع خودش!
وُلوِر به‌روایتِ مردن
هربار یادم می‌افتد دلم می‌خواهد خرخرة لائورا را کمی فشااار دهم و از او بپرسم: چطور دلت آمد؟ آخر چطور؟ ایییین همه سااال!!!
آخر ببینش، بی‌انصاف
خاوی‌یرشان چه با اصغرمان صمیمی شده!
دیگر به حد حسودی رسیده! از هر دو جانب:
بیوتیفول به‌روایت تصویر
بالاخره همت کردم و بیوتیفول را دیدم و جالب اینکه یک‌جایی مشخص می‌کرد چرا املای نام فیلم اشتباه است.
فیلم را، با همة تلخی و سنگینی‌اش، خیلی دوست دارم. احتمال دارد نصف این علاقه به‌علت حضور و بازی خوب باردم باشد ولی به‌نسبت دیگر فیلم‌های اینیاریتو (که تا حالا دیده‌ام) خیلی خیلی خوب بود؛ هم توانستم بفهمم، هم تحملش کنم و هم حتی دلم بخواهد وقت دیگری باز هم ببینمش.
رابطة اکسبال با بچه‌هایش خیلی خوب بود؛ سعی داشت کوچک‌ترین لحظة شاد و خوبی را برایشان فراهم کند و حتی با چرت‌وپرت‌‌گویی‌ها و کارهای پیش‌پاافتادة همسر سابقش در کنار بچه‌ها شاد و راضی باشد.
اصلاً اکسبال با همه خوب بود؛ از درگذشته‌ها که باهاشان ارتباط برقرار می‌کرد تا خانوادة آن‌ها، کارگرهای غیرقانونی چینی، سیاه‌پوست‌های قاچاقچی و خانواده‌شان، ... و خودش را دربرابر آن‌ها مسئول می‌دانست.
وقتی سنگ‌ها را به بچه‌ها می‌داد خیلی دردناک بود
و بعدتر که دخترش فهمید و خیلی محکم همدیگر را بغل کردند؛ انگار می‌خواستند با اتصال به همدیگر مسئلة اصلی را منکر شوند.
چقدر خیالم راحت شد که ایخه در نهایت برگشت... و چقدر شکل‌گیری رابطه‌اش با بچه‌ها روند خوبی داشت!
ابتدا و انتهای فیلم تصویرهای مشابهی داشت. فیلم با زمزمه‌های محبت‌آمیز پدر و دختر شروع و تمام شد.
صحنة ملاقات با پدر، هم بعد از بازگشایی تابوت و هم در جنگل برفی، خیلی خوب بود.
و ماجرای جغد، که هم پدرش گفت و هم بعدتر، پسرش؛ پسرش که هم‌نام پدرش بود (متیو).
ـ تانکیو اینیاریتو!
ـ فقط به‌نظرم رابطة آن دو رئیس چینی کمی خام و سرسری بود.
نقل‌قول‌بازی
در زندان زندگی، همة ما در منجلاب غوطه‌وریم، تنها برخی از ما چشم به ستاره‌ها دوخته‌ایم.
اسکار وایلد
خب، زیبا و کوتی‌کوتی را به‌خیروخوشی فرستادم خانة بخت و می‌خواهم با فراغ بال لم بدهم و ادامة بیوتیفول اندوهبار و دردناک نازنینم را ببینم. یعنی ته تناقض! نه به آن فراغ بال نه به این فیلم! ولی بالاخره بعد از چند سال، بدجور دلم خواسته ببینمش. اینیاریتو هم که از این بهتر نمی‌شود؛ با یک من عسل هم نمی‌شود قورتش داد. بین خودمان بماند، شیاف‌کردنش هم دردناک است!
یکی از مسخره ترین فرمول‌های روان‌شناسی جدید این است
که می گویند: "علت مِی‌خواری معتادان این است که نمی‌توانند خود را با
واقعیات وفق دهند."
و کسی نیست به این‌ها بگوید: "کسی که بتواند خود را با واقعیت‌ها وفق دهد یک بی‌درد الدنگ بیش نیست.
خداحافظ گاری کوپر، رومن گاری
نکتة‌جالب نقل‌قول‌هایی است که خیلی اتفاقی و با فاصله امروز دیدمشان. همین دوتایی که اینجا آورده‌ام. خیلی خیلی به‌جا و متناسب‌اند. اولی با خیال‌جمعی و فارغ‌بالی الآنم جور است و دومی با دیدن فیلمی واقعگرا که درموردش نوشتم. حجت بر من تمام شد!
کی تامامَش می‌کنم؟
1. بیایم امیدوار باشم که خاوی‌یر باردم فیلم‌های بهتر و بیشتری بازی کند؛ به حول و قوة الهی!
پنه‌لوپة خوشکل هم که باهاش همبازی باشد دیگر چه بهتر!
آخی، پوستش را ببین!
2. اژدها: ئه تو فیلم اسکا‌ی‌فال و دزدان دریایی کارائیب 2017 رِ نداری؟
من: نااععع!
اژدها: خمره! خاوی‌یر باردم دارن همه‌شون ها! (اخم و قهر و نگاه عاقل‌اندرسفیه).
من: چمِدونسّم خب!
3. بله، بهتر است همان‌طور که شورَش را درآورده‌ام، خیلی متین و موقر، کم‌کم درِ شورَش را ببندم!
4. احساس می‌کنم تبدیل به کانال‌نویسی شده‌ام که کانال تلگرام ندارد و به جایش اینجا می‌نویسد. سبک نوشتنم دارد آن سمتی می‌رود. ولی خب، مهم نیست. دوست دارم اینجا را و راحت‌ترم.
چون حالا من هم یکی از کسانی‌ام که «می‌دانند»
آخ آخ آخ!
باید [این فیلم] را دوباره ببینم که!
چه کردی آقای فرهادی؟!
داشتم ویدئوی آواز توی عروسی را می‌دیدم، ویدئویی مونتاژشده بود و در جایی، اولین برخورد ایرنه با پاکو را نشان می‌داد. وااای! آنجا که همدیگر را بغل کردند! اشکم درآمد!
نویسنده و کارگردان جدید گات: سندباد
از امیلیا کلارک در نقش دنریز/س (بعضی‌ها با ز تلفظش می‌کنند و بعضی‌ها با س) خیییلی کم خوشم می‌آید و خوب شد ابتدا در همین نقش و با همین رنگ موها دیدمش. به‌نظرم کل ابهت و زیباییش در موهایش است. البته گاهی مدل نگاهش و ابرو بالا انداختنش ، که مثلاً قرار است تأثیرگذار باشد، اصلاً جالب و برایم جذاب نیست.
ولی خودش بانمک است و حرف‌زدن و لهجه‌اش را دوست دارم.
ـ کاش دنریز بهتری انتخاب می‌کردند!
ـ به من باشد، دنریز روی تخت آهنین می‌نشیند و همسر تیری‌ین می‌شود؛ جان هم با سانسا ازدواج می‌کند.
از دیوانگی‌ها
ـ دلم می‌خواهد Volver و همه می‌دانند را روی فلش داشته باشم و مدام بگذارم پخش شوند تا فضایشان در فضای خانه جاری شود. ولی می‌دانم که از کار و زندگی و تفکر منطقی بازمی‌مانم. چون برخلاف خیلی چیزهای دیگر که کافی است تا صدایشان بپیچد و من دلم خوش باشد، باید به تصاویر این‌ها نگاه کنم تا آرام شوم.
ـ در دهانم اشتهای انکارناپذیری برای شکلات کاراملی احساس می‌کنم. دلم بستنی می‌خواهد با چند دانه بادام‌زمینی روی آن و لم‌دادن برای یکی از اپیسودهای پایانی فصل پنجم گات عزیزم.
دانستن، رمز به‌فنانرفتن
[همه می‌دانند] عالی بود! خیلی دوستش دارم! با آن خانه‌های روستایی اسپانیایی و کاشی‌های خوش‌رنگ و نقششان و آن اتاق‌های بی‌شمار و درهای چندگانه‌شان و پنجره‌ها و ... نفسم می‌گیرد وقتی فکرش را می‌کنم! و خانة پاکو و مزرعه‌اش ... عالی! خانة محبوب همیشگی من‌اند این خانه‌ها.
فیلم [Volver] هم از این خانه‌ها داشت و این دو فیلم بهترین صحنه‌های خانگی عمرم را داشته‌اند.
و آوازهایشان،... آوازهایشان، ... از آن‌ها که گاهی یاد این چند جمله می‌افتم، که در یکی از کتاب‌های پائولو کوئلیو خوانده بودم:
کنار رود
بربط‌هایمان را آویختیم
و گریستیم
نقل به مضمون/ احتمالاً از کتاب مقدس
و پنه‌لوپه و خاوی‌یر هم دوست‌داشتنی و عالی بودند.
فکر کن! وقتی ما آدم‌ها همیشه بی‌ترمز و چشم‌بسته پیش می‌رویم. همه‌چیز خیلی راحت در پس پشتمان قرار می‌گیرد؛ ذهنمان آن‌ها را در لایه‌های اسرارآمیزی پنهان می‌کند و زمان بر آن‌ها غبار کهنگی و فراموشی می‌پاشد. ولی با یک فوت کم‌جان یا وزش تندبادی، همة لایه‌ها ورق می‌خورند و غبارها پراکنده می‌شوند. ما با چیزهایی روبه‌رو می‌وشیم که به‌راحتی پشت‌سر گذاشته بودیمشان؛ در واقع، فکر می‌کردیم که این‌طور است.
بین همه، لائورا و همسرش تا حد زیادی جان به‌در بردند چون خیلی چیزها را درمورد هم می دانستند. در انتهای فیلم هم، خواهر بزرگ لائورا انگار نخواست خطر کند چون به همسرش گفت بنشین! لابد چیزی که فهمیده بگوید تا دیگر رازی در خانواده نماند و بعدها وزش نسیمی زیرورویشان نکند.
مخصوص‌نوشت: پاکو، پاکوی مهربان! پاکوی قوی!
می‌خواهند در را بشکنند، پاکو را صدا می‌کنند. پول می‌خواهند، پاکو باید زندگی‌اش را حراج کند! ای پاکوی طفلکی!
برای‌ـ‌پاکوـنوشت: بئا خیلی خوشکل و خوب بود ها!
اختتامیه‌ای بر بینوایان‌نوشته‌ها
بینوایان خیلی خوب بود و دوستش داشتم و جزئیات داشت اما زیاده‌گویی نداشت. آن‌قدر قشنگ، آن‌قدر دلنشین، که وقتی ژاور با قدم‌های مصمم رفت کنار رودخانه، دلم می‌خواست اینجای داستان کلاً عوض شود و وقتی پایش را آورد پایین و نگاهش سست شد خوشحال شدم. اما بعدش که بلافاصله برق نگاهش تغییر کرد، آن‌قدر این تصمیم‌گیری‌اش خوب نشان داده شده بود که چندان ناراحت نشدم.
بالاخره قوانین ناعادلانه و ابلهانة جامعة داستان قربانی‌هایش را گرفت!
کوزت را در قسمت آخر دوست داشتم و از ماریوس باهوش‌تر و جذاب‌تر بود. آخرین لحظات داستان و شهر کوچک دین (که صومعة نجات‌بخش ژان وال‌ژان در آن قرار داشت) عالی بودند.
ته‌نوشت: بعد چند ماه، بالاخره خوردخورد قرار است ادامة وست‌ولد (WestWorld) را ببینیم و پرونده‌اش را ببندیم. برخلاف سه اپیسود اول از فصل دوم، که چنگی به دلمان نزد، اپیسود چهارم دوباره به سریال جان داد. امیدوارم بقیه‌اش خوب پیش برود.
انتهای فصل چهارم
آخرِ فصل چهارم را خیلی دوست داشتم؛ اینکه آریا بالاخره سوار کشتی شد و رفت سمت براووس، که واقعاً دوست داشتم بدانم چجور جایی است و در آنجا آریا چه می‌تواند بکند، و اینکه تیری‌ین همراه وریس (دو شخصیت محبوبم که باهوش و به‌دور از خودخواهی صرف‌اند) گریخت.
مطلبی که دارم درموردش «فکر می‌کنم» و می‌نویسم خیلی طولانی است! تا اینجا که شده ده صفحه و ایراد از من است که موکولش کردم به روزهای آخر و اتفاقاً در همان روزها آن کار شیرین وقت‌گیر پیش آمد و دیگر اینکه من مدت‌هاست چنین چیزی در این میزان و اندازه ننوشته‌ام. در واقع، باید بگویم خیلی سال است ننوشته‌ام. البته شاکی نیستم از هیچ‌یک از موارد بالا، چون دلم می‌خواست واقعاً یک روزی دوباره شروع کنم و الآن باید بگویم که تنور گرم است. مطلبی هم که ناغافل آمد سراغم و خواندم و کار کردم به‌نفعم شد و خیلی ذهنم را باز کرد.
فصل هشتم
وای خدا! مارشال لاغر کرده و کلللی ژذذذذاووئب شده!
اپیسود یازدهم را خیلی دوستش دارم؛ ماجرای جینکس و طلسم‌شدنشان و ماجرای چاه ذهنی.و اینکه اصلاً خودم نفهمیده‌ام از کی تا حالا این‌قدر بارنی را به بقیه ترجیح می‌دهم که کلی کیف می‌کنم، وقتی در عرض کمتر از یک‌ساعت، آن سه‌تای دیگر را طلسم کرد!