در زندان زندگی، همة ما در منجلاب غوطهوریم، تنها برخی از ما چشم به ستارهها دوختهایم.
اسکار وایلد
خب، زیبا و کوتیکوتی را بهخیروخوشی فرستادم خانة بخت و میخواهم با فراغ بال لم بدهم و ادامة بیوتیفول اندوهبار و دردناک نازنینم را ببینم. یعنی ته تناقض! نه به آن فراغ بال نه به این فیلم! ولی بالاخره بعد از چند سال، بدجور دلم خواسته ببینمش. اینیاریتو هم که از این بهتر نمیشود؛ با یک من عسل هم نمیشود قورتش داد. بین خودمان بماند، شیافکردنش هم دردناک است!
یکی از مسخره ترین فرمولهای روانشناسی جدید این است
که می گویند: "علت مِیخواری معتادان این است که نمیتوانند خود را با
واقعیات وفق دهند."
و کسی نیست به اینها بگوید: "کسی که بتواند خود را با واقعیتها وفق دهد یک بیدرد الدنگ بیش نیست.
خداحافظ گاری کوپر، رومن گاری
نکتةجالب نقلقولهایی است که خیلی اتفاقی و با فاصله امروز دیدمشان. همین دوتایی که اینجا آوردهام. خیلی خیلی بهجا و متناسباند. اولی با خیالجمعی و فارغبالی الآنم جور است و دومی با دیدن فیلمی واقعگرا که درموردش نوشتم. حجت بر من تمام شد!