خوبه که همدیگه رو دارن

فصل آخر Revenge به خوبی دارد پیش می رود، امیدوارم به همین منوال هم تمام شود. سریال درجۀ یک و فوق العاده ای نیست، اما برای دیدن می پسندمش. می شود از خالی بندی ها و سؤال هایی که گاه برایت پیش می آید «ئه، این چرا اینطوری شد؟ یا چرا بهش گیر ندادن؟ و ...» چشم پوشی کرد و از جریان داستان لذت برد.

_ از ویکتوریا همچنان بدم می آید. حتی اگر فرشته هم شود دلم میخواهد یک نفر بال هایش را قیچی کند. حداقل به خاطر ایدن هم شده نمی بخشمش. امیلی را دیگر سرزنش نمی کنم و بیشتر دلم می خواهد بتوانم حتی کمکش کنم. از تصمیم های نولان بیشتر از قبل خوشم می آید و تحسینش می کنم. دیوید بیچاره هم قدری زمان می خواهد. اصلاً از همان ابتدا، آدم خوبۀ داستان نولان بوده و است و خواهد بود.

لوئیس (لو-لو) دوست داشتنی بسیااااار زیبا، با خل بازی هایش هم پذیرفتنی است. بابت بعضی کارها ازش متشکرم. این میان برای دنیل هم باید متأسف باشم. حقش نبود! مارگو توانایی های زیادی دارد و جاهایی دوستش داشتم، اما انگار اصرار دارد ثابت کند فرزند خلف آن پدر چندش آورش است.

اما پوتین میخدار لجنی (برای تودهنی زدن) تعلق می گیرد به ............... کنراد گریسون، که بیش از همه منفور و فاسد است. زنده و مرده هم ندارد.

__ امیلی ثورن، با خارهایی در قلبش آمد و کسانی را زخمی کرد و با خارهای دیگری در قلبش دارد داستان را تمام می کند.

___ نماد «بی نهایت» و ماجرایش و حضورش در همه جای داستان را دوست دارم. اینکه در اسم سریال هم دیده می شود، از طرفی ممکن است به این اشاره داشته باشد که انتقام گرفتن سر دارد اما ته ندارد.

____ بیشتر از همه  این را دوست دارم که، با همۀ پنهان کاری ها و گاه اختلاف های کوچک و بزرگ، آدم های دوست داشتنی من (نولان، امیلی و جک) کنار هم می ایستند و با هم کارها را پیش می برند. کمک گرفتن از بقیه هم ماجرا را هیجان انگیزتر و جالب تر می کند. مثلاً اگر قرار نبود در همین فصل 4 تمامش کنند، می شد بن را مدتی در مقابل امیلی قرار داد و کلی داستان و ماجرا نوشت. اما خب، ترجیح دادند او را جزء نقشۀ امیلی و نولان علیه مارگو به حساب بیاورند.

*پیش از تمام شدن سریال با آن خداحافظی کردم، چون ممکن است آن موقع نتوانم چیزی برایش بنویسم و چیزهایی که دوست داشتم از آن یادم بماند را فراموش کنم.

** آماندا کلارک