آن نسخۀ دیگر

ابتدا سخت بود،

کنار آمدن با شرلوکی دیگر، فقط معما، عناصر آشنا، ... اما بیشتر همان واتسون مرا نگه داشت تا الآن که فصل اول رو به پایان است.

اما الآن دیگر خود شرلوک هم پتانسیل نگه داشتن مرا پای داستان هایش دارد؛ آن هیجانی که مانع آرام ایستادنش می شود، او را روی انگشتان پا به تاب خوردن و گاهی ارتعاش بقیۀ اندامش وا می دارد، حالت های چهره اش که گاه با ابروهای بالا نگه داشته شده و چشمان گشوده و لب هایی که به ادای آخرین صوت شکل گرفته و ثابت مانده، حرکت انگشت های بی اراده و عصبی وار اما دوست داشتنی، کل کل هایش با واتسون، ...

این هلمز، برخلاف شرلوک بی بی سی که خوددار است و در صدا و نگاهش خودبرتربینی موج می زند، چون به ضعف هایش آگاه است، فروتنی و پذیرشی واقع گرایانه دارد. البته من هردوشان را دوست دارم و این تفاوت به جا فقط باعث می شود یکی را به دیگری نفروشم.

و باید اضافه کنم سربازرس گرگسون (Idan Quinn) هم خیلی آقا و دوست داشتنی است