نغمات داوودی

1. بخش‌هایی از فیلمی را دیدم که دختر بلوند خوشکلی در آن بود و با پیرمرد شَل و شلخته‌ای در زیرزمین دنج بانمکی زندگی می‌کرد و فلان و این حرف‌ها. از آنچه گذشت و گفته شد، حدس زدم ساخته‌ی وودی آلن باشد و درست بود. دختره هم بدجور آشنا می‌زد. بعدتر فهمیدم دلورس خانم سریال وست‌ورد است. البته آن آشنایی اولیه ذهنم را سمت دیگری می‌برد و راستش تعجب کردم وقتی فهمیدم این همان است؛ مخصوصاً از لحاظ تن صدا. خلاصه باید وقت بگذارم و کامل ببینمش.

این خانم، چقدر وقتی موهایش این مدلی است (بالازده،‌همراه با اندکی چتری) خوشکل‌تر است!

وقتی پدره هم در آستانه‌ی خانه به زانو افتاد و شروع کرد دعاکردن، پیرمرده شاکی شد که: چرا هرکی دعا و استغاثه داره پا میشه میاد درِ خونه‌ی من به زانو میفته؟ (نقل به‌مضمون) که جای بسی غش‌کردن از خنده داشت!

هه‌هه‌هه! اینجا!

2. آلبوم بهشتی و جاودانه‌ی نینوا را گوش می‌دهم و باید یادم بماند موقع مردن به آن فکر کنم.

جالب اینجاست در فیلم هم، به موسیقی اشاره شده بود!

ــ داستان امروز از آنجا شروع شد که، اتفاقی، اجرای بخشی از نینوا را با گیتار الکتریک دیدم و شنیدم که برگ‌رقصانی [1] بود برای خودش! تازه امروز فهمیدم چرا از این ساز خوف نمی‌کنم و دوستش دارم. به نظرم تقلیدی زمینی از صدایی است که مرا یاد نواهای بین‌ستاره‌ای و کهکشانی و این چیزها می‌اندازد. حالا این سازْ نینوا را اجرا کرده! چه شود! چه شده!

چقدر خوشبختم که در کودکی، این موسیقی با تارهای قلب و ذهنم عجین شد؛ حتی اگر خودخواسته نبود. خیلی دوست دارم بدانم احساس خود حسین علیزاده در قبال این اثرش چیست، توصیف و بیانش نه؛ اینکه اگر آدم بتواند، درون ذهن و روحش رسوخ کند و آن را با روح خودش درک کند. می‌شود؟ شاید باید روحی با کیفیتی مشابه آن روح داشته باشی تا بفهمی. شاید هم نه، همان اشتراک ازلی روحی کفایت می‌کند.

بعضی وقت‌ها جای حضرت داوود را خالی می‌کنم.

[1]. شبیه همان پشم‌ریزان و مشابهاتش؛ منتها والاتر و مقبول‌تر.