اساطیر درون

عادت به جویدن لب مرا یاد پرومته می اندازد؛ «هر روز عقابی می‌آمد و جگر او را می‌خورد و شب جگر از نو می‌رویید».

منتها اساطیر امروزی پیشرفت کرده اند؛ خودشان عقاب خودشان شده اند!